De wegen van Kampala

Het verkeer van Kampala.

Het eerste wat me opvalt of beter gezegd ‘overvalt’ in Kampala, de hoofdstad van Uganda, is de enorme verkeersdrukte. Voordat je het weet zit je er middenin en kun je het alleen nog maar verwonderend ondergaan. Personenauto’s, vrachtauto’s, matatu’s (gedeelde taxibusjes) en boda-boda’s (brommers) rijden als gekke Henkies door elkaar heen. Het is een mierenhoop maar dan zonder regels, alleen het recht van de sterkste geldt. Dit recht hangt voornamelijk af van de grootte van het voertuig, het kenteken (auto’s van de overheid dwingen respect af) en de snelheid waarmee het voertuig op kan trekken als ergens een ‘gaatje’ in de talloze files dreigt te ontstaan. Vooral dit laatste is in het voordeel van de brommer-boys die met gevaar voor eigen leven en die van hun klant, hun brommers overal voor en tussen duwen.

Al deze voertuigen bewegen zich voornamelijk in Kampala waar de hoofdwegen zoals Kampala-road, de levensader van de stad, geasfalteerd zijn. Vele andere wegen zijn beter te omschrijven als zandweggetjes met enorme gaten en deuken. Langs deze wegen is het ook nog eens een drukte van belang. Overal zijn winkeltjes en huizen gemaakt van golfplaten of takken met banenbladen op het dak. De handel in groente, fruit zoals mango’s, matooke (groene banaan) en avocado’s maar ook handgemaakte bedden en autobanden staat centraal langs de weg. Overal zijn eigenaren aan het wachten op de eerste of  volgende klant. Dit wachten gebeurt zittend, hangend en in vele gevallen liggend op de grond. Zodra een vage schim van een potentiële klant zich aandient, komen de eigenaren in actie. Sommige reageren pro-actief, anderen nemen bij voorkeur een passieve houding aan en moeten worden wakker gemaakt indien de schim een levensechte klant blijkt te zijn.

Al deze drukte vindt ook nog eens plaats in zinderende hitte van de knetterende Ugandese zon. Het is momenteel ‘dry-season’ wat inhoudt dat er in Kampala al maanden geen regen is gevallen. De zon heeft voorlopig ook nog wel even vrij spel want het duurt nog zeker een maand voordat de hemel opengaat.

De auto’s laten een spoor van rood stof achter als ze elkaar en de vele mensen langs de kant van de weg passeren. Na tientallen seconden verdwijnt de rode wolk langzaam en is alles en iedereen een tintje donkerder geworden.